Η υποστατική προσευχή σε όλες τις εκφάνσεις της, είτε πρόκειται για παγκόσμια μετάνοια, είτε για παγκόσμια ευχαριστία, είτε για μεσιτεία υπέρ του κόσμου, είτε για προσευχή υπέρ των εχθρών, υπερβαίνει τα φυσικά όρια των δυνάμεων του ανθρώπου. Ωστόσο, η προσευχή με υπερκόσμιες διαστάσεις γίνεται εφικτή για κάθε μέλος της Εκκλησίας “συν πάσι τοις αγίοις” κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Καθόσον στην πράξη της προσευχής ο άνθρωπος βρίσκεται στην παρουσία του Θεού, τρίβεται με τη χάρη Του, δηλαδή με την ενέργεια που έφερε στο είναι τα σύμπαντα. Η ενέργεια αυτή είναι δημιουργική γιατί ανοίγει απέραντους δρόμους στην αιωνιότητα. Ως εκ τούτου, με την προσευχή ο άνθρωπος παραδίδεται σε μια ατελεύτητη εν Θεώ αύξηση, η ο πόα αρχίζει σε αυτήν τη ζωή και θα συνεχίζεται στους άπειρους αιώνες.
(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)