Κάποιο βράδυ της προτελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα, η νεαρή Ρωσίδα …, καλεσμένη σε ετήσια χοροεσπερίδα, στροβιλιζόταν ανέμελα στην πίστα της αίθουσας χορού. Εκεί, ξαφνικά και παράδοξα, είχε μιαν αστραπιαία “θέα” της αθανασίας της ψυχής. Η νοερή εκείνη όραση την έκανε μέσα σε μια στιγμή να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα όχι μόνο του χορού της, μα και όλων των επίγειων πραγμάτων. Στην καρδιά της τότε γεννήθηκε ένα αίσθημα αποστροφής για καθετί κοσμικό. “Είναι αυτό φυσιολογικό, ή μήπως αποτελεί νοσηρή ανάσχεση της επιθυμίας για μιαν ευτυχισμένη ζωή στον κόσμο;”, έγραφε μετά τη συγκλονιστική εμπειρία της στον όσιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο ( 1815 -1894 ), με τον οποίο η ευσεβής οικογένειά της διατηρούσε πνευματικούς δεσμούς. Το ερώτημά της έγινε η αφορμή μιας αλληλογραφίας με θέμα την πνευματική ζωή, τους αναγκαίους όρους της και τον τρόπο προσαρμογής της ψυχής στις αρχές της.
Οι ογδόντα επιστολές του οσίου Θεοφάνους προς την νέα εκείνη, που έγινε τελικά μοναχή, συνεκδόθηκαν αργότερα και κυκλοφορήθηκαν ως βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο πραγματικά συναρπαστικό, καθώς στις σελίδες του η ζωντάνια και χάρη του επιστολογραφικού λόγου συνδυάζονται έξοχα με το παραδείσιο άρωμα του ορθόδοξου αγιοπνευματικού ήθους. ….
(Από τον πρόλογο της έκδοσης)