Κατά την πολύχρονη πορεία της μοναχικής μου ζωής, είχα την ιδιαίτερη ευλογία να γνωρίσω αρκετές σύγχρονες αγιορείτικες μορφές, μεταξύ των οποίων τον θαυμαστό ασκητή Αρσένιο Σπηλαιώτη, συνασκητή του μεγάλου νηπτικού των ημερών μας Ιωσήφ του Ησυχαστού.
Κατ’ επέκτασιν, συνδέθηκα και με όλη την πνευματική οικογένεια των προηγούμενων ασκητών, ιδιαίτερα όμως με έναν γνήσιο εργάτη και δάσκαλο της νοεράς προσευχής, τον αείμνηστο Γέροντά μου παπα-Χαράλαμπο Διονυσιάτη, τον οποίο μάλιστα είχα πνευματικό μου πατέρα και οδηγό και ο οποίος με πλούτιζε μέχρι και την όσια τελευτή του (2001).
Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία δύο βιβλίων (“Γέρων Αρσένιος Σπηλαιώτης” και “Ιερομόναχος Χαράλαμπος Διονυσιάτης”) γύρω από τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία των δύο οσίων Γερόντων, ένας αγαπητός φίλος και αδελφός εν Χριστώ, ο Πέτρος Κυριακίδης, με παρεκάλεσε, παρά την αδεξιότητά μου, να προβώ σε μια συνοπτική εργασία σχετικά με τη διδασκαλία τους, συμπεριλαμβάνοντας και διδαχές από άλλους Πατέρες, ιδιαίτερα δε να αναφερθώ: α) Στο κατά πόσον είναι εφικτή η ιερή και ευλογημένη εργασία της νοεράς προσευχής για όλους τους αγωνιζόμενους Χριστιανούς. β) Στη μέθοδο βάσει της οποίας μπορεί ο καθένας να επιτελεί με την ευχή και το κομποσχοίνι τα πνευματικά καθήκοντα όλου του εικοσιτετραώρου. γ) Σε ένα, κατά το δυνατόν, ημερήσιο πρόγραμμα πνευματικής ζωής.
(Από την εισαγωγή της έκδοσης)