Ομιλία του Γέροντος Αιμιλιανού που έγινε στις 18 Δεκεμβρίου του 1987 στις Σέρρες.
Το νόημα της ομιλίας είναι διαχρονικό και επίκαιρο. Διαχρονικό γιατί πάντοτε “οι χριστιανοί ένοιωθαν πως ήταν ετοιμοθάνατοι, μικροί, χάριν του Χριστού … ζούσαν μια ζωή που δεν μπορούσαν να την καταλάβουν οι άνθρωποι του κόσμου και τους θεωρούσαν περίψημα, κατακάθι της κοινωνίας”. Επίκαιρο διότι στην σημερινή λεγόμενη κρίση, στο κλίμα της συγχύσεως, ανασφαλείας και απογοητεύσεως, μπορεί να ανορθώσει το φρόνημα, να προσθέσει ασφάλεια και ελπίδα, να δημιουργήσει ενθουσιασμό στην ψυχή, “η οποία έτσι δεν υπολογίζει τίποτε, αλλά θυσιάζει τα πάντα, αρκεί να πετύχει τον Θεόν”.