Η τέλεια παράδοση στο πνεύμα της σωτηρίας

Ο μοναχισμός είναι, πράγματι, παράδοξη βιοτή. Όταν ο μοναχός αποκτήσει το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής, αντιλαμβάνεται τον παράδοξο χαρακτήρα της μοναχικής πολιτείας. Η αναπνοή του αλλοιώνεται·  τα νοήματα, οι νεύσεις και οι κινήσεις της καρδιάς του είναι πλέον έτερα. Ακόμη και ενόσω ζει πάνω στη γη, ο άνθρωπος αυτός γίνεται σαν τον άνεμο, του οποίου ακούς την πνοή, αλλά δεν γνωρίζεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Στην κατάσταση αυτήν αίρεται το πέπλο που χωρίζει τη γη από τον άλλο κόσμο· υπάρχει διαφάνεια και άμεση επαφή με τον ουρανό· ενεργεί χαρισματική έλξη άνωθεν, η οποία ακατάπαυστα ανυψώνει την καρδιά του ανθρώπου σε άλλη πραγματικότητα. Το μόνο που απομένει είναι ένας βαθύς και γλυκύς πόνος στα μύχια του είναι του, στην καρδιά.

(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)