Αδέλφια για πάντα

Στην όμορφη Οινόη του Πόντου, στις αρχές του 1900 γεννήθηκαν, με λίγους μήνες διαφορά, δύο αγοράκια. Ο Χρήστος και ο Χασάν. Η μάνα του τουρκόπουλου πέθανε στη γέννα και η Κερέκη, η μάνα του Χρήστου, ανέλαβε να αναστήσει και το μικρό Χασάν, θηλάζοντάς τον μαζί με το δικό της μωρό. Τα χρόνια περνούσαν και τα δυό αγοράκια μεγάλωναν σαν αδέλφια κι αγαπιούνταν πιο πολύ απ΄ αδέλφια, διατηρώντας ωστόσο τις διαφορές της φυλής και της θρησκείας του το καθένα.

Ο πόλεμος κι η μικρασιατική καταστροφή ήρθε να διαλύσει οικογένειες, να αποδεκατίσει πληθυσμούς, να εξοντώσει ιερωμένους, δασκάλους, διακεκριμένους προκρίτους κι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή ήτανε χριστιανοί, να ξεριζώσει από προαιώνιες Πατρίδες κι απ΄ τις πατρογονικές τους εστίες τους Έλληνες απ΄ όλη τη Μικρασία και μαζί κι αυτούς του Πόντου. Οι διώξεις άρχισαν με τους άντρες που κατά χιλιάδες τους οδηγούσανε στο χαμό.

Σε μια ομάδα πενήντα εκτοπιζόμενων βρέθηκε κι ο Χρήστος, δεκαεφτάχρονο παιδί ακόμη, και απ΄ το σημείο αυτό άρχισε μια μαρτυρική πορεία εξορίας προς το άγνωστο.

(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)