Στην καρδιά της Ερήμου ~ Η Πνευματικότητα των Πατέρων και των Μητέρων της Ερήμου

Το ανά χείρας βιβλίο σέβεται τον αναγνώστη γιατί ο συγγραφέας του δεν γνωρίζει απλώς τους Πατέρες και τις Μητέρες της ερήμου, αλλά τους σέβεται και τους αγαπά. Δεν είναι ξεναγός της ερήμου αλλά θιασώτης της ζωής των ασκητών. Η εργασία του έχει επιστημονικό χαρακτήρα (με ιστορικές και γεωγραφικές πληροφορίες) και πνευματικό περιεχόμενο.  [ …]

Αυτά που ζούν (οι ασκητές) δεν είναι αποτέλεσμα της ασκήσεως αλλά δώρα της χάριτος. Συγκλονίζονται από την αγάπη που τους περιβάλλει. Αυτή σε γεννά ως άνθρωπο και σε τρέφει. Εκεί που δεν υπήρχες, αυτή σε έφερε στην ύπαρξι. Ενώ δεν το άξιζες, η ίδια σε φροντίζει μια ζωή. Όταν ως πάροικος και παρεπίδημος φεύγης “και ουκέτι μη υπάρξεις”, νοιώθεις να βρίσκεσαι στα ίδια χέρια που σε έπλασαν.

Μια άναρχη Δύναμι και φροντίδα προηγείται και έπεται στη ζωή σου. Αυτή σε οδηγεί στη γη της επαγγελίας που “αυτομάτη καρποφορεί”. Εδώ όλα είναι ευλογία και ανάδυσι χαράς. [ …]

Δε χρειάζεται να πας στην έρημο της Αιγύπτου για να απολαύσης τον Παράδεισο των ασκητών. Όπου και αν βρίσκεσαι, μπορείς να ζήσης την ευλογία της ελευθερίας τους. Ενώ συνήθως θέλομε να αποφύγωμε τους πειρασμούς, τα βάσανα της ζωής έρχονται και μας βρίσκουν. Αλλά νοιώθεις ότι όλα γίνονται αφορμή βοηθείας και γεννητικά χαράς, γιατί δεν είμαστε μόνοι. Η χάρις του Θεού μας περιβάλλει όπου και αν βρισκόμαστε. Και ξεπερνά τις δοκιμασίες όσο μεγάλες και αν φαίνωνται.

Στην έρημο οι ασκητές ζουν μόνοι τους και βρίσκονται μαζί με όλους. Είναι γέροι με αγήραστη νεότητα. Χαίρονται τη ζωή τους. Και συμπεριφέρονται σαν ανέμελα παιδιά. Κάνουν χιούμορ. Και δεν μιλούν για κατορθώματά τους αλλά για τις αδυναμίες και τις ασθένειες.

” Καταλαβαίνουμε ότι μοιάζουμε στους άλλους, όχι κατ΄ αρχήν στις αρετές και στη δύναμη, αλλά κυρίως στα λάθη και τα ελαττώματά μας.” (σελ. 276)

” Η έρημος δεν μας έδωσε στοχαστές, αλλά μας κληρονόμησε θεραπευτές”.  (σελ. 210)

Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Ιβηρίτης, από τον Πρόλογο της έκδοσης.